اشعار

دوای درد عـالـم یا حـسـین است            شـفـای روح آدم یـا حـسـین است

بـه لـوح آفـریـنـش بـا خـط نــور            نوشته اسـم اعـظم یا حسین است

اگـر بـاشـد تـمـام عــمــر یـک‌دم            همان یک‌دم مرا، دم یا حسین است

پـس از ذکــر خــداونــد تــعـالـی            ز هر ذکری مقـدّم یا حسین است

نجات اهل محـشـر، روز محـشر            خـمـوشی جـهـنـم یا حـسین است

به یـاد آن لـب عـطـشـان هـمـاره            صدای آب زمـزم یا حـسین است

نــوار قــلـب کـل ســیـنــه‌زن‌هــا            نفـس‌های مـحـرّم یا حـسین است

درون سـیـنـه آهـم یـا ابـالـفـضـل            به صورت نقش اشکم یا حسین است

نــسـیـم نـیـنــوا، پـیـک شـهــادت            صدای کـربـلا هم یا حسین است

کـتاب "نخـل میـثـم" را بخـوانـید            تـمـام نخـل مـیـثم یا حـسین است

به حکم این که فقط کربلاست منزل ما            معطر است به ذکر حـسـین محـفـل مـا

به زرق و برق جهان دل نبسته‌ایم دمی            خوشیم تا که همین نوکری‌ست حاصل ما

برای سیـنه زنان تا ابد هـمین کافی‌ست            همین که ذره‌ای از تربت است در گِل ما

صـدای پـای مـحـرم بـه گـوش مـی‌آیـد            دوباره عکس ضریح است در مقابل ما

گـناه با دل ما هر چه کـرده بود گذشت            از این به بعد حسین است صاحب دل ما

بـنا شده‌ست زمین و زمان به نام عـلی            گرفته است قوام این جهان به نام علی

برای اینکه مُشخّص شود عـیـار دقـیق            شدند خَـلـق خـدا، امـتحـان به نام عـلی

به دفتر ازلیّت به کِلْـکِ قـدرتِ خویش            نوشته رب، همه کون و مکان؛ به نام علی

همـیـشـه محـوِ تمـاشـای آسـمـان‌هـائـیم            که بوده رونقِ هفت آسمان به نام علی

به احتـرام عـلـی بـسـتـه شد درِ دوزخ            گـشوده شـد درِ بـاغ جَـنـان به نام علی

نـشـانـه‌ای‌ست برای حـلال زادگـی‌اش            همین که طفـل گُشاید زبان به نام علی

چگونه نام کسی جز علی‌ست بر لب او؟            کسی که خورد چو ما آب و نان به نام علی

دُرست با وسطِ خـال می‌کـند برخـورد            همین که تیـر پَرَد از کمان به نام علی

بـگـو کـه أشــهــدُ أنّ عـلـی، ولــیُّ الله            گرفته چونکه هُـویّت اَذان، به نام علی

به ترس و جبر نبوده‌ست، واقعاً قلبی‌ست            ارادت هـمـۀ شـیـعـیــان بـه نـام عــلـی

سِزد ز چوبـۀ دارش رُطب به بـار آید            که داده میـثـم تمّـار، جـان به نام عـلی

دعا کنید! که روزی وقوع خواهد یافت            ظهور حضرت صاحب زمان به نام علی

ای انـعــکـاس آیــنـۀ هـل اتـی، عـلــی            زیـباتـرین مسیـر جـهـان تا خـدا، علی

انگـشترت چه کرد که حتی بهشت هم            زانو زده‌ست نزد تو چون بیـنوا، علی

انگار نبـض من صد و ده بـار می‌برد            در هر دقیقه نام تو را «مرتضی علی»

با کیـسه‌های نـور که بر دوش داشـتی            سـر می‌زدی به خـانـۀ آئـیـنـه‌هـا عـلی

آن شب شهادت آمد و با اشتـیاق گـفت            من نیـز رستـگـار شـدم با تو یا عـلـی

فرقی میان اکـبر و اصغـر نبوده است            هر دفعه ریخت خون تو در کربلا، علی

نه فقط خلیل، تبر به کف به مصاف بتکده یاعلی            نه فقط کلیم، عصا به دست، میان شعبده یاعلی

به رکوع آیۀ إنّما، به وفای سورۀ هل‌أتی            به حدیث قدسی لافتی، که خدا صدا زده یاعلی!

نه کسی شبیه تو تا ابد، که یَکن لکَ کفواً أحد            نه کسی شبیه تو از ازل، به جهان نیامده یاعلی!

به شهادتِ أرِنی قسم، به فمَن یمُت یرَنی قسم            که ز هرطرف به تو می‌رسم به یکی مشاهده یاعلی!

چه مباهله است و غدیر خم؟ وَ نساءَنا وَ نساءَکم            که تمامِ فاطمه یکصدا همه یاعلی شده یاعلی!

تو همانکه فاتح خیبری، تو همانکه ساقی کوثری            که بدون این‌همه دلبری، دو جهان چه فایِده یاعلی!

پسر عدالتِ مرتضی، همه اولیا، همه انبیا            لِترابِ مقدمِه الفِدا، تو بشارتش بده یاعلی!

ضربان میکده یاحسین و سکوت میکده یاحسن            صلوات میکده یامحمّد و ذکر میکده یاعلی!

با نـفی عـشق، مرجع اعـلـم نمی‌شوید            در جهـل خویش مانده و آدم نمی‌شوید

تا آن زمان که دور از این خانـواده‌اید            سُـسـتـید در عـقیده و محکم نمی‌شوید

فکری برای عـاقـبت خویش کرده‌اید؟            چون رستـگـار، قـدر مسـلّم نمی‌شوید

گیرم که هست دین شما، دین برتـر و            تـسلـیم دین حـضرت خـاتم نمی‌شوید،

باید که از مبـاهـلـه صرف نظر کـنید            حتی حـریـف کـودکـشان هم نمی‌شوید

داماد و دختر و نوه‌هایش که جای خود            خـاکِ درِ پـیـمـبـر اعـظـم نـمی‌شـویـد

وقـتی که در بـرابـرشـان ایـسـتـاده‌ایـد            بی حرمتی‌ست تا به کمر خم نمی‌شوید

این پنج تن حقـیقـت عشق‌اند، والسلام            با نـفی عـشـق مرجـع اعـلم نمی‌شوید

بعـد از هـزار نقـل حـدیث و مطالـعـه            حـجـت تـمـام، حـل شـده سـِرّ مـعـادله

آمـد نـدا که یـکـسـره ایـمـان بـیـاورید            مـدح عـلـی‌سـت شـأن نـزول مـبـاهـله

آنجا که عـرشـیان و مـلائک به اتّفـاق            بـودنـد بـا وصـی خــداونــد یـک دلــه

تا هـسـت انـتـخـاب خـدا رأی پـنج تن            رأی بـقـیـه چـیـست جـز آراءِ بـاطـله؟

آئـیـنـۀ صـفـات خــدا، نــورِ واحــد نـد            زنجـیره‌ای که نیست در آن حدِفـاصله

نـصِّ صـریحِ انـفـُسـَنـا فـاش می‌کـنـد،            جانِ رسول کیست در این طرح مسئله

با احتساب این همه حجت، نمانده است            یک ذره جای شبـهـه و تـردیـد یا گِـله

بیـراهـه می‌رود و به مقـصد نمی‌رسد            با مـسـتـجـاب‌دعـوه‌تـریـن‌هـا مـجـادلـه

نجـرانـیان رواست که قالب تهی کـنند            وقتی علی‌ست یک طرف این مقـابـله

افـتـاده بر تـراب چـنان پیـش بوتـراب            طـوری که او به نزد خـدا وقـت نافـله

وقتی قـسیم جنّت و نار است مرتضی            تکـلیف روشن است دگر، خـتم غـائله

این خانه را گذارم و حاجت کجا برم؟!            وقتی گرفته هستی از این سلسله صله

میان قـوم مسیـحـا چه ولـولـه پیداست            قسم به «زلزلت الارض»، زلزله پیداست

مراد «لـوکـره الـمـشرکـون» قـرآنـنـد            میان این همه مشرک که هلهله پیداست

اسیر نفس و گرفـتار وسـوسه هـستـند            به دست و پای همه بند و سلسله پیداست

هراس در دل نجرانیان به پا شده است            ز دور بیـن تـمـامی، مجـادلـه پیداست

چه با وقار و شکـوهـنـد پنج تن، آری            شکـوه و هیبت دین در مباهله پیداست

در آسـمـان به تـمـاشـای آل پـیـغـمـبـر            هزار فـوج مـلک، مثل چلچله پیداست

علی‌ست مـعـنی ناب کلام «انْـفـسـَنا»            مقام «اَنْـفـُـسـکـم» بین عـائله پیداست

دراین فضیلت و دراین بهشت قدر و مقام            شکوه حضرت زهرای فاضله پیداست

حـضور آل عـبـا بـرتـر است از دنـیـا            حساب کل جـهـان در معـادلـه پیداست

اگـر قــدم بـگــذاری بـه راه آل عــلـی            در این مسیـر وفـا، نـور قافله پیداست

به وصف و منزلت پنج تن «وفایی» گفت            فـروغ و تـابش آیـات منـزلـه پـیداست

به‌جز رحمت پیمبر از دری دیگر نمی‌آمد            ولـو نـجـرانـیـان را تـا ابـد بـاور نـمی‌آمد

از آن لبخند در لبخند، از، آن لطفِ بی‌پایان            از آن احـساسِ ‌بی‌اندازه نـفـرین برنمی‌آمد

غرض نفرین نبوده! مطمئن باشید ای مردم            برای چـند نـصـرانی که پیـغـمـبر نمی‌آمد

برای چند نصرانی اگر مقصود نفرین بود            یـقـیـناً حـجـتـی بـالاتـر از قـنـبـر نمی‌آمـد

بدون هیچ حرفی می‌روم پشت همان در که            میان شعله‌اش جز دود و خاکـستر ‌نمی‌آمد

یقین کردند آن مردم که نفرینی نخواهد بود            و الا غـاصـبی با شـعـله پشت در نمی‌آمد

میان خانه ‌زینب چشم بر در، ‌منتظر مانده            ولی از کـوچـه‌‌های بی‌کـسی مادر نمی‌آمد

بدون هیچ حـرفی می‌روم در بین گـودالی            که سویش جز سنان و نیزه و خنجر نمی‌آمد

میان باطل و حـق، باز هم مجادله شد            گذاشت پا به میان عشق و ختم غائله شد

مـحــمــد آمـد و اهـل کـســاء را آورد            ورق‌ورق کـتب کـفر، برگِ باطله شد

مـحـمـد آمـد و با پـنـج پـاسـخِ مـحـکـم            جـواب‌ْگـوی هـزاران هزار مسأله شد

چه دید اُسقُف نجران درون انجـیـلش؟            که بین راه پـشیـمان از این معامله شد

خدا به خلقِ جهان حرف آخرش را زد            و حـرف آخــر او آیــۀ مــبـاهـلـه شـد

محمّد، با خودش آورد، محبوبش، حبیبش را           حسن، آن باغ حُسنش را، حسین و عطر سیبش را

زنی از راه می‌آید، که دارد آرزو مریم،           به رویش وا کند، یک لحظه چشمان نجیبش را

رسید از راه، روح‌الله و سرّالله و سیـف‌الله           شنید از آسمان، عیسی‌ابن‌مریم هم، نهیبش را

نگاهی می‌کند یعسوب و می‌ترسند ترسایان           چه کس، این‌گونه بیرون کرده از میدان، رقیبش را؟

بپرس از خیبر، ای نجران! که لرزان با تو واگوید:           چه خواهد شد اگر حیدر، کِشد تیغ مهیبش را

«پدر» با ما، «پسر» با ما، دَمِ «روحُ‌القدس» با ماست           بگو در پای حیدر، افکنَد ترسا، صلیبش را

به پای «ایـلیا» اُفـتـند یا در نار، می‌بخشد           قسیمُ النار والجنت، به هر نفسی، نصیبش را

فقط «دست خدا» کافی‌ست، بی‌تیغ دودم، حتی           به آنی رو کند، دست کلیسا و فریبش را

چه می‌فهمد؟ زبانِ آن‌که بخشیده است، جانش را           کلیسایی که با انجیل، پُر کرده‌ست، جیبش را

نبودی یا رسول الله! آن روز و در آن کوچه           ببینی، حال و روزِ حیدر و یاس غریبش را

نبودی با علی، آن روز بر بالین بانویش           که آمینی بگویی، یا امین! «أمّن یُجیب»ش را

خدا تنها خبر دارد، چه حالی دارد، آن وقتی           که بیند عاشقی، بیمار در بستر، طبیبش را

شکر حق هستم گدایی بر سر کوی علی            دوست دارم هرچه را که می‌دهد بوی علی

باز کردم من زبان با نـام دلجـوی عـلی            آمـدم دنـیـا به عـشـق دیـدن روی عـلـی

هر که‌ام یا هر چه‌ام اهل غـدیر حـیدرم

هست این عشق علی میراث زهرا مادرم

ای غدیر ای بی‌تو بی‌راهـه، تمام راه‌ها            آرزوی روزهــا و ســال‌هــا و مــاه‌هــا

ای نشانده بر روی لب‌های شیطان آه‌ها            ای مـقـام تـو فـزون از کـل عـیـد الله‌هـا

آی عـید آسـمـانی کـار را کـردی تـمـام

دین ما نازد به ادیان با چنین حُسن ختام

شب کجا پوشاندنِ خورشید تابـان غدیر            نیست در عالم مسلمان جز مسلمان غدیر

صد سلیمانند چون مـور سلیـمان غـدیر            ای هزاران عید قربان باد قربان غـدیر

الـبـشـارت آی از مـاه خـدا جـامـانـده‌ها

فـرصت نابی در عـیـدالله اکـبر مـانده‌ها

هرچه دشمن کرد روز و شب حسادت بر غدیر            حضرت حق داد بیش از پیش عزّت بر غدیر

بیشتر از خاک دارد عرش غیرت بر غدیر            انبیا با جان و دل دارند ارادت بر غدیر

آری آری آن جماعت که غدیری‌تر شدند

تا ابد بالانـشیـن گـشتـند و پیغـمبر شدند

من فدای آن خداوندی که شیرش حیدر است            بهترین پیغمبر عالم وزیرش حیدر است

هست تنها مؤمن آن کس که امیرش حیدر است            دست ِخالی نیست آن که دستگیرش حیدر است

ای بز کوهی نـباشد جای تو اقـلیـم شیر

یا بمان با مرتضی یا از حسد آتش بگیر

ای همیـشه مقـتـدای مؤمـنین و مؤمنات            کار تو مشکل‌گشایی در حیات و در ممات

هر کجا پا می‌گذاری می‌شود دارالنجات            هست ممنون از رکوعت تا خود محشر زکات

باز هم نازل شده مدح تو بر پیغـمـبرت

می‌زند جـبریل پر، دور سر انگـشترت

غیر تو این گونه سر، سردار دیگر بود؟ نه            غیر تو آن روز یک تن مرد خیبر بود؟ نه

غیر تو اصلا کسی در شأن کوثر بود؟ نه            غیر تو با مصطفی شخصی برادر بود؟ نه

کس ندیده دو برادر را چنین شیدای هم

محرم هم، همدم هم، دین هم، دنیای هم

هر که دارد آبرو نان و نوایش حیدر است            مقتدای ماست آن که مقتدایش حیدر است

کِی غریب است آن کسی که آشنایش حیدر است            عرش تا فرش خدا، فرمانروایش حیدر است

بهترین اعجاز ختم المرسلین تنها علی‌ست

بر رکاب دین پیغمبر نگین یا عـلی‌ست

تا ابد می‌ماند حق پنهان اگر حیدر نبود            نه پیمبر بود و نه قـرآن اگر حیدر نبود

کـفر می‌شد فـاتح میدان اگر حـیدر نبود            بود عـالـم بنـدۀ شـیـطان اگر حیدر نبود

دین و دینداران تماماً ریزه‌خوار حیدرند

تا ابد مـمـنـونِ تـیغ ذوالـفـقـار حـیـدرند

کس نداد عشق علی را یاد ما، چون فاطمه            کس نشد پای غدیر و دین فدا، چون فاطمه

کس نداده پای این مکتب بها، چون فاطمه            کس نزد بر سینه سنگ مرتضی چون فاطمه

محسن و جان و جوانی داد در راه علی

کرد حک بر میخ در، لعنت به بدخواه علی

خـبر دهـیـد که یـاران رفـته برگـردند            پـیـادگان و سـواران رفـتـه بـرگـردنـد

خبر رسید به نقل از سبو، به نقل از خُم            شراب ناب رسیده، به‌هوش ای مردم!

در اوج هجـمۀ گـرما، خبر گوارا بود            خبر، شکفـتن چشمه میان صحـرا بود

خبر که راه زیـادی‌ست در سفـر بوده            رسانده است به ما آنچه عشق فرموده

مـیـان آن هـمه تـزویـر و حـیـلـۀ دائـم            خـبـر رسـیـد «یــدالله فــوق ایـدیـهـم»

اگرچه بـود فـراوان و کـم رسید به ما            به رغـم تـوطـئه‌ها باز هم رسید به ما

خبر حـنین، خبر نهـروان، خبر خـیبر            خـبـر، ولایـت مـولا و آل پـیــغـمـبــر

خبر یکی‌ست ولی بـا دوازده عـنـوان            که گاه، صلح نموده‌ست و گاه در میدان

خـبر، بـرادر پیـغـمـبر است می‌دانی؟            خبر علی‌ست، خبر حیدر است می‌دانی؟

خبر که بال زد و رفت و در جهان پیچید            پرنده‌تر شد و در هـفت آسمان پیـچـید

خبر نـبود، صـدا بود در شب معـراج            عـلی، صدای خدا بود در شب معراج

خبر اگرچه پر از خنده بود، محزون شد            هنوز اول آن بود و قـلب او خـون شد

خـبـر، بهـانـۀ تـبـریک بـین مـردم شد            خبر امانت حق بود، پس چرا گم شد؟

خبر که خانه‌نشین شد، که صبر شد کارش            که شقـشـقـیه شد و آهِ سـیـنه شد یارش

خبر رسید بـرادر! به شمع بیت‌الـمـال            و بعد از آن جگرش سوخت از غم خلخال

نشست یکه و تـنهـا، کسی نشد یـارش            خبر رسید به ما بغض «اَین عمارش»

خـبر دهـیـد که یـاران رفـتـه برگردند            پیـادگـان و سـواران رفـتـه بـرگـردنـد

خبر دهید زمـان غـروب تـردیـد است            غدیر، چشم به راه طلوع خورشید است

هر آن‌که در صف یاران اوست، بسم الله            خبر دهـیـد عـلـی باز می‌رسـد از راه

بیابان بود و قطره قطره دریای جماعت‌ها            و روی پـله‌های آسـمان کـوه فـضیلت‌ها

عرق‌ریز غدیر و داغ ریگ و سایهٔ سوزان            چه معنا دارد این الفاظ جز اتمام حجت‌ها

خودِ برکه لبالب تشنهٔ تـصویر مولا بود            خودِ خورشید هم از عشق او می‌سوخت ساعت‌ها

خـدا بـرمی‌گـزیـنـد شـانهٔ شایـسـتهٔ او را            بـرای بـردن سـنـگـیـنـی بـار امـانـت‌هـا

خطابش می‌کند خطبه: قَسِیمُ النّارِ وَ الجَنَّه            به دست او سپرده می‌شود تقسیم قسمت‌ها

به آن دستی که بوده دستگیر روزهای سخت            به آن دستی که بالا می‌رود تا بی‌نهایت‌ها

همان دستی که عمری شد سپر بر سینهٔ توحید            همان دستی که زد بر پیکر تکفیر ضربت‌ها

مبادا پـای دسـتاورد چـندین سـالهٔ اسلام            بلغزد پای پیمان‌ها، بلرزد دست بیعت‌ها

اگرچه قصه را دنبال کرد آن کاروانِ چشم            ولی لال است گویا از بیان آن حقیقت‌ها

زمـان انـدکی داریـم تا یـار عـلـی باشیم            مبادا از سر ما بگذرد این ابر فرصت‌ها

ذی‌الحجه، روزهای سپیدی که دیدنی‌ست            لبخـندهای روشن عیدی که دیدنی‌ست

فصلی‌ست عاشقانه از این فصل غافلیم            غرق فـروع مانده و از اصل غـافـلیم

ذی‌الحجه این سـپـیـدترین عید را ببین            یـوم‌الـغـدیـر عـیـدتـریـن عـیـد را بیین

ذی‌الحجه عاشقی‌ست که شوقش زبانزد است            دلــدادۀ مــحـمــد و آل مـحــمــد اسـت

دارد هزار جـلـوۀ روشن به خـاطرش            از آخــریـن پـیــامـبـر و حـج آخــرش

از حجـةالـوداع سـرودیم پیـش از این            از حجـةالـتـمـام بگـوئـیـم بیـش از این

ذی‌الحجه شاهد است که در حجةالتمام            می‌گـفـت آخـرین نـبـی از اولـین امـام

او خطبه خواند، خطبۀ او را نخوانده‌ایم            دردا نخـوانـده‌ایم و دریـغـا نخوانده‌ایم

او خطبه خواند، خطبۀ او خط به خط علی‌ست            حرف رسول، اول و آخر فقط علی‌ست

از حجـةالـوداع سـرودیم پـیـش از این            از حـجـةالـبـلاغ بـگـوئـیم بیش از این

یـا ایـهـا الـرسـول زمـان بـیـان رسـید            بلّغ! که وقت سخت‌ترین امتحان رسید

بایـد نـگـفـتـه‌هـا دم آخـر بـیـان شـونـد            تا مرد و زن به حب علی امتحان شوند

میزان سنجش است و عیار است مرتضی            آری قـسیم جـنت و نار است مرتضی

ذی‌الحجه شاهد است که در حجةالتمام            می‌گـفت آخـرین نـبـی از آخـرین امام

ذی‌الحجه ایـسـتـاده در این راه ناتـمام            چــشــم انـتـظـار آمـدن آخــرین امــام

او که خـلـیـفـةالـنبی و والی الولی‌ست            سرتا به پا محمد و پا تا به سر علی‌ست

مانده عالم از ازل بر عهد و پیمانِ علی            جان به عالم داده و جانم به قربانِ علی

عقل، از درکِ مقاماتش کماکان عاجز است            هست غیرِ قـابلِ تـوصیف، ایـمانِ عـلی

بد گرفتارم به درد معصیت، درمان کجاست؟!            بیـقرارم! سخت محتاجم به درمانِ علی

این مسلمانی ندارد رنگ و بویِ واقعی            مثل سلمان! کاشکی باشم مسلـمانِ علی

با نگاهـش می‌شود معـلوم اقـلـیمِ بهشت            مرز دوزخ می‌شود تعیین به فرمانِ علی

"هل أتی" می‌خوانم و خوش می‌شود حالِ دلم            جـذبـه دارد بسکـه آیـه آیـه قـرآنِ عـلی

آمد از سـمت خـدا حـکـم ولایت آنچنان            "قُل هوَ اللهُ أحد" شد مست و حیرانِ علی

رفت بالا، مـقـتـدر... دستانِ شاهِ لافـتی            دلبری کرد از جهان، حُسنِ نمایانِ علی

هجده ذی الحجه منّت بر سرِ عالم گذاشت            قلبِ شیعه شد کنار برکه، از... آنِ علی

خطبه را خواند و پیمبر گفت در واقع چنین            اهلِ عالم! بعد از این جانِ من و جانِ علی

دینِ کامل در غدیرِ خم به دست ما رسید            این هم از عالی‌ترین انواعِ احسانِ علی

روزِ اطعام آمد و هنگامِ سائل پروری‌ست            سائلم! خوردم خدا را شکر از نانِ علی

زائر از انگورِ جنّت خورد ایامی که شد            زیر ایوان نجـف هر صبح مهمانِ علی

خـدا جـلال دگـر داد ای امـیــر تـو را            که داد از خم کـوثر، میِ غـدیـر تو را

امیر! دست تو را دست عشق بالا برد            که اهل کوفه نـبیـنـند سربه زیر تو را

جهان به سجده در افتاد و عرشیانِ خدای            به احـتـرام نـشـانـدنـد بر سـریر تو را

کلید سلطنت و گـنج عـافـیت با توست            که هست در دو جهان مسندی خطیر تو را

ز جـور خـلـق، پیـمـبر ز پای می‌افتاد            اگر نداشت به هر عرصه دستگیر، تو را

پــنــاه پــیــری و نــان‌آور یـتـیــمـانـی            چگونه دوست ندارد جوان و پیر تو را

تو کیستی که تو را عرش، خاک راه، امّا            به خوابگـاه، یکی بافۀ حـصیر، تو را

تو کیستی که نمازت دمی شکسته نشد            اگرچه بود به پا، زهرخورده تیر، تو را

یـقـین که تا به ابد پای‌بـند مهـر تو شد            چگونه بود مگر، رَحم بر اسیر، تو را؟

ز ابـر رحـمـت تو بادها چه دانـستـنـد            که خوانده‌اند همه در تبِ کویر، تو را

به جز تو هیچ ولی در همه جهان نشناخت            کـسی که دیـد در آئـیـنـۀ غـدیـر تو را

به زمین نبسته‌ام دل، به هوای آسمانش            زده‌ام گـره دلـم را، به پـر کـبـوتـرانش

شده‌ام اسیر لطـفـش، شده‌ام گدای نانش            همه عمر برندارم، سر خود از آستانش

که فقط سپرده‌ام دل، به علی و خاندانش

به ورای عرش رفته، که بسازد آشیانه            لب آسمان هـفـتم، شده غـرق در تـرانه

ملکی به گرد پایش، نفسی رسیده یا نِه            به جز از خدا نبوده، به خدا در آن میانه

نگران جـبرئـیـلم که شکـسـته نردبانش

چه کسی دوباره نان را به فقیر می‌رساند؟            جریان چـشمه‌ها را به کویر می‌رساند؟

خبر جناب خم را به غـدیـر می‌رساند؟            چه کسی سلام ما را به امیر می‌رساند؟

خبر شکسته جامی که به لب رسیده جانش

به جنون کشانده ساقی، دل مبتلای ما را            مـتـحـیّـرم چـه نـامـم بـشـر خـدانـمـا را

بـگـذار تا بـخـوانـم نـغـمـاتـی آشـنـا را            علی ای همای رحمت! تو چه آیتی خدا را؟

که قـبـیـلۀ قـلم‌ها، شده قـاصر از بیانش

شده لطف بی‌دریغش، همه عمر شامل من            به خدا نشسته یادش، همه شب مقابل من

احدی خبر ندارد که چه کرده با دل من            به جز از علی که گوید به پسر که قاتل من

چو اسیر توست بنما، سر سفره میهمانش

غمی از خزان نباشد که بهارمان می‌آید            شبـی از مسیـر دریا به دیارمان می‌آید

دم احـتضار بی‌شک به کنارمان می‌آید            دو جهان بدون حیدر به چه کارمان می‌آید؟

نمی از فضیلتش را بشنو ز دشـمنانش:

خبر صحیح مسلم شده صادر از بخاری            که علی‌ست اصلِ ثابت، که علی‌ست فیض جاری

که علی‌ست جان احمد، که علی‌ست نور باری            که علی‌ست خشم ایزد، که به تیغ ذوالفقاری

زده ریشۀ ستم را، به دو دست پُرتَوانش

نـشـنـیـده‌اند آیـا که خـدای حـیّ سـرمـد            شب و روز می‌فرستد صلوات بر محمد

و به این دلیل روشن که علی‌ست جان احمد            رسد آدمی به جایی که به جز علی نبیند

بنگر که تا چه حد است مکان لامکانش

دل خویش را به جز او، به کسی دگر نبستم            چه عنایتی نموده، که هنوز مست مستم

چه کنم که عهد خود را، نشکست و من شکستم            نَبُرید و من بُریدم، نگسست و من گسستم

من و لطف بی‌دریغش، من و فیض بی‌کرانش

سحری به خواب دیدم که مسافر عراقم            غـم او دوباره خـیـمه زده گوشـۀ اتـاقـم

چه شود اگر بکاهد شـبی از غـم فراقم            چه شود اگر که امشب دل غرق اشتیاقم

برسد به کاروانی که علی‌ست ساربانش

به طواف دوست رفتم، چه حریم آشنایی            چه فضای روح بخشی، چه نسیم دلربایی

نکند به من بگوید، پس از این همه جدایی            که تو در برون چه کردی، که درون خانه آیی؟

به درون خانه‌ای که مَلَک است پاسبانش

به حریم او ملائک، همه گرم خوشه‌چینی            همۀ پیمبران در، حرمش به شب‌نشینی

پر عـطر آسمان‌ها، شده زائری زمینی            دل الـغـدیری من، شده عـاشـق امـیـنی

که به جز "علی" نبوده، همه عمر بر زبانش

نه به من که مست اویم، مِیِ بی‌حساب داده            به تـمام عاشـقـانش، قـدحی شراب داده

نه از این مِیِ مجازی، که از آفتاب داده            ز کدام باده سـاقی، به من خـراب داده؟

که هنوز هیچ مـستی ننموده امـتحـانش

همه شب در این امیدم، درِ دوست باز باشد            که به شب خیال رویش، خوش و دلنواز باشد

غزل از علی سرودن، چه کم از نماز باشد؟            شب شاعران بیدل، چه شبی دراز باشد

شب بی‌ستاره‌ای که، فقط اوست در میانش

به طواف کعبه هرکس، که به دیدۀ تَر آید            همه هست آرزویش، که علی ز در درآید

نظری اگر نمـاید، شب بی‌کسی سر آید            خود کعبه نیز باید، به طواف حیدر آید

به فدای آن امیری که خداست مدح خوانش

سلام بر تو که نوری و ذکری و ایمان            سـلام بر سـخـن حـق سـلام بـر قـرآن

به هـفـت آیـۀ سَـبعُ المَثـانی‌ات سوگـند            تمام رحمت محضی، قسم به «اَلرّحمان»

مُـعـَلّـَقـات، مـعـلـّق شد و به زیـر آمـد            همین که نور تو آمد در آن زمان به میان

خِرَد به عمق تو هرگز نمی‌رسد دستش            هزار معنی نازک شده‌ست در تو نهان

اگـر که چـهـره بـدون نـقـاب بـنـمـایـد            کُمیت عقل شود لنگ و عاجز و حیران

نـسـیـم جـنـت حـق مـی‌وزد ز آیـاتـش            بهشت را به تماشا نشین در این بستان

خزان گذشت بر اوراق خلق و کهنه شدند            گذر نکـرده بر اوراق او غـبار خزان

به پیـش هـیبت «فَـأتُـوا بِمِثْـلِهِ» فُـصَحا            گرفته‌اند سر انگشت عجز را به دهان

زبان به کـام گـرفـتـند جـمله لال شدند            چو گفت «فَاسْتَمِعُوا لَه وَ أنصِتُوا» یزدان

بـشر کجا و توان سخـن چو او گـفـتن            زبان هیچ بـشر نیست مـرد این میدان

فـدای نـثـر روانش شود هـزاران نظم            که داده است پـریـشـانـی مـرا سـامـان

هزار عمر شده صرف فهم او و هنوز            بـدیع مـانـده مـعـانی او و نـحـو بـیـان

هـزار فـتـنـه بـیـایـد هـزار فـتـنـه رود            به زیر سـایۀ قـرآن نـمی‌شـوم نگـران

چنان پر است کتاب خدا ز وصف علی            شود عـلی، بشود این کتاب اگر انسان

ببین به غیر علی کـیست باء بسم الله؟            ببین شده‌ست علی بر کتاب حق عنوان

بدون نقـطه چه معـنا دهد کـلام کسی؟            عـلی‌ست مُظهِـر قـرآن و معنی تبـیان

خطاب آمده «بَلِّـغ»: «عـلی ولی الله»            که در غدیر شود حق چو آفتاب عیان

به برکت عـلی «اَکـمَلـتُ دیـنَکُـم» آمد            که با ولایت او کامـل است این بـنـیان

خـلافـت است فـقـط لایـق عــلـی آری            «لَقَد تَقَمَّصَها» دیگری که وای بر آن

کسی که شیعۀ او نیست، غرق می‌گردد            علی‌ست کشتی نوح و علی‌ست کشتی‌بان

هر آنچه گفته نبی در حق علی وحی است            مُطَهّـر است نبی از خطا و از هـذیان

بدون حب عـلی راه بدتر از چاه است            به کعبه نه که رسد آخرش به ترکستان

عَلَی الصَّباح قـیامـت خـدات می‌پـرسد            چه شد که بعد نبی «اِتَّبَعتُم الشَّیطان»؟

عـلی‌ست سِـرّ « یـداللهِ فَـوقَ أَیـدیـهـِم»            که اوست آیت عظمای حق به عالمیان

علی‌ست علّت جـمع ضمیر «أَنفُـسَنَا»            به جز علی چه کسی بوده بر پیمبر جان؟

علی‌ست هادی اُمّت پس از نبی به صراط            صراط نیـست برای مُحـبّ او لـغـزان

علی‌ست وجه خداوند «ذوالجلال» بلی            در آن زمان که شود «كُلُّ مَن عَلَیهَا فَان»

علی‌ست ساقی کوثر، علی‌ست رحمت محض            و غیر اوست سرابی که «یَحسَبُ الظَمئان»

علی‌ست صاحب علم کتاب و شاهد وحی            کجاست عالم و جاهل به یکدگر یکسان؟!

علی و فـاطمه مصداق آن دو دریـایند            به جز حسین و حسن نیست لؤلؤ و مَرجان

قـسـم به آیۀ «تَـبـّت یَـدا» بـریـده شود            دو دست هر که زند دست جز بر این دامان

اگر ‌که تـیـغ به رویم کـشـنـد می‌مـانـم            نـمی‌شوم ز مـسـیر غـدیـر رو گـردان

بگـیـر دسـت مـرا بـی‌قـرارِ نــام تـوأم            کویر خشک منم من، تویی تویی باران

سخن به آب رسید و ز غصه آب شدم            عطش چه کرد که صَارَ السَّماء مثل دخان

رسیده است خطاب «اِرجِعی الی رَبّک»            خدا کند نخـورد سنگ بر لب و دندان

فدای قاری قـرآن که تـشـنـه‌لب بـود و            نداد جـرعـۀ آبی کسی به آن عـطـشان

صدای کـیـست چـنـین دلـپذیر می‌آید؟            کدام چـشـمه به این گـرمـسیر می‌آید؟

صدای کیست که این‌گونه روشن و گیراست؟            که بود و کیست که از این مسیر می‌آید؟

چه گـفته است مگر جـبرئیل با احمد؟            صـدای کـاتـب و کـلـک دبـیـر می‌آیـد

خبر به روشنی روز در فـضا پیـچـید            خـبر دهـیـد:‌ کـسـی دسـتـگـیـر می‌آیـد

کسی بزرگ‌تر از آسمان و هرچه در اوست            به دست‌گـیـری طـفـل صـغـیـر می‌آید

عـلـی به جای محـمـد به انـتخـاب خدا            خـبـر دهـیـد: بـشـیــری نـذیـر مـی‌آیـد

کسی به سختی سوهان، به سختی صخره            کـسی بـه نـرمـی مـوج حـریـر می‌آید

کسی که مثل کسی نیست، مثل او تنهاست            کسی شـبـیـه خودش، بی‌نـظـیر می‌آید

خبر دهید که: دریا به چشمه خواهد ریخت            خـبر دهـیـد بـه یـاران: غـدیـر می‌آیـد

به سالکان طریق شرافـت و شمـشـیر            خـبـر دهـیـد کـه از راه، پـیـر مـی‌آیـد

خبر دهـید به یـاران:‌ دوباره از بیـشه            صدای زنـدۀ یک شـرزه شـیـر می‌آید

خُم غدیر به دوش از کرانه‌ها، مردی            بـه آبـیــاریِ خــاکِ کــویــر مــی‌آیــد

کـسی دوبـاره به پـای یـتـیـم می‌سوزد            کـسـی دوبــاره سـراغ فـقــیـر مـی‌آیـد

کسی حماسه‌تر از این حماسه‌های سبُک            کسی که مرگ به چشمش حقیر، می‌آید

غـدیـر آمد و من خواب دیـده‌ام دیشب            کـسی سـراغ منِ گـوشـه‌گـیـر مـی‌آیـد

کسی به کلبۀ شاعر، به کـلـبۀ درویش            بـه دیـده‌بـوسـیِ عـیــد غـدیــر مـی‌آیـد

شبیهِ چشمه کسی جاری و تپنده، کسی            شـبـیـهِ آیــنـه روشـن‌ضـمـیــر مـی‌آیـد

علی همیشه بزرگ است در تمام فصول            امـیـر عـشـق هـمـیـشـه امـیـر مـی‌آیـد

به سربلـندی او هر که معـترف نشود            به هر کجا که رَوَد سر به زیر می‌آید

شـبـیــه آیــۀ قــرآن نـمــی‌تــوان آورد            کجـا شـبـیـه به این مـرد، گیر می‌آید؟

مگـر نـدیـده‌ای آن اتـفـاق روشـن را؟            به این مـحـلـّه خـبـرها چه دیر می‌آید!

بیـا که منکـر مـولا اگر چه آزاد است            به عـرصـه‌گـاه قـیـامـت، اسـیر می‌آید

بیا که منکِـر مولا اگر چه پخـته، ولی            هـنـوز از دهـنـش بـوی شـیـر مـی‌آیـد

علی همیشه بزرگ است در تمام فصول            امـیـرِ عـشـق هـمـیـشـه امـیـر مـی‌آیـد